Ο ήλιος έστεκε στην Ακίνητη Πέτρα ..ακροβατώντας με τις θύμησεςτου χτές ..
Ερωτοτροπώντας με το ακαθόριστο του αύριο ..
Σε αργή κίνηση ξεδιπλώνονταν η στιγμή ..
Μια ασυνέχεια που άγγιζε το απροσδιόριστο ..
Ξεχασμένες μνήμες ...
Κι οι σταθμοί δεν έχουν επιστροφή μήτε πηγαιμό.. μόνο διασταυρώσεις....για να ξεδιπλωθεί ..''Το είναι'' και να μετατραπεί σε '' Γίγνεσθαι'' ..
..Να γίνει Έρωτας , Ποτάμι , Ψιθύρισμα τ΄ανέμου, Κορφή σε λυγερά Κυπαρίσια , Αγνάντεμα των Αετών ...Προσκύνημα της Φλόγας ..
Ο κόσμος ολάκαιρος για μια στιγμή...
Μια Σιωπή..Όλα ..και Τίποτε ..
Ποσο απέριτο είναι το ''τίποτε'' Ακέραιο σαν "τον Λευκό΄Θάνατο''
... Ησύχασμα ..Κίνηση Αργή σαν την Αράχνη που ξεδιπλώνει την Τέχνη της στην Ανυπαρξία του Διάφανου..
Ξεθώριασμα που αναδιπλώνει τα μυστικά του Πελάγου....
Σκιές
πίσω απ΄ την τρεμάμενη φλόγα .. κι η ξεχασμένη προσευχή ενός θεού που
λατρεύτηκε Απρόσμενα Αδικαιολόγητα ....
Ξωκκλήσια ...παρηγοριές Ζωής σε
απόκρημνες βουνοπλαγιές ..
Ακούσματα ξεχασμένα ...Ψίθυροι ..που
ανταμώνουν σε ανάσες που αγαπήθηκαν ..
Ηχώ μιας ζωής ..Ψηλά καμπαναριά
..ύμνος που ανταμώνει τους Θεούς ..
Κι ο έρωτας της Πηγής αγγίζει την
βουλιαγμένη θλίψη στην κίτρινη έρημο ..
Κύκλοι πουλιών ....Αέναοι
...Ανομολόγητοι ....Ανεξήγητοι .. ..Απύθμενοι ..
Κι ο ρυθμός του τυμπάνου ..
ν
ανταμώνει το συναπάντημα των νερών... με την ανάσα των ήχων...
Το
ξεθώριασμα της Άνοιξης ταυτίζονταν με κείνο το πρωινό !
Κάποιες αχτιδες πρόβαλλαν δειλά!
Πόσο λευκό μπορεί ν΄αντέξει το ημιδιάφανο γκρι ; Πόση σιωπή
μπορεί να ξεδιπλωθεί;;
Οι αμυγδαλιές χάνονταν πίσω απ΄ το θολωμένο
τοπίο.......Ο κάμπος έστεκε βουβός ατέλειωτος ...με την
οργωμένη γη να προσπαθει να καρπίσει .. Πισω στον θολωμένο ορίζοντα
κάποια πουλιά διαγράψαν τυχαίους κύκλους δημιουργώντας μια ανεπαίσθητη
κίνηση ζωής ..
Το ποτάμι ξεδιπλώνταν αργά .. χωρίς προορισμό ..
εναρμονίζοντας το τυχαίο με το απροσδιόριστο .. Οι χρωματισμοί ....εκρήξεις
..μιας απόσμενης επανάστασης..
Καταμεσίς του κάμπου... ένα γέρικο δέντρο
έστεκε ...μονολογώντας στη σιωπή την απεραντοσύνη του ..σαν
αργό μουρμουρητό ...Aυλακώνοντας την ηρεμία ..υμνώντας τη Γένεση..
.....Κι ο ψίθυρος παρασύρθηκε απ΄ τον άνεμο κι έγινε ήχος ..παίζοντας με το
ηχόχρωμα του χθές στην απρόσμενη ηχώ του αύριο..
...Προσευχές μιας
αρχαιγονης θρησκείας ... ενός ανώνυμου θεού .. που σταυρώνεται κάθε που
περνά η Άνοιξη ..κι αναστένεται στις χαρακιές που αφήνει το χθές ..
Μοιρολόγι που σύρθηκε σε άγονα μονοπάτια ..ακροβατώντας με τις σκιες
...το λύγισμα των δέντρων ...τις δαρμένες βουνοκορφές..
Χορός ..Ιαχή και τύμβος...
Εξάγελλοι κάθαρσης ......Α ψυχή μου ! !
Το δοξάρι της ψυχής τεντώθηκε.. ... ξεπερασε τα όρια της αντοχής .. Απελευθερώθηκα.. ενώνοντας .. Τις ρίζες της αρχέγονης ύπαρξης .. με το φλογισμένο στήθος... Το απόκαμα των αναμνήσεων.. με τη νέα αυγή .. Τον αγέρα με το τρεμάμενο φύλλο.. Το λιόγερμα με τη χαμένη Νιότη.. Μετάλαβα τις πληγές .. ...τους χτύπους της καρδιάς σου τον ύπνο του πελάγου.. ...τη γυμνωμένη αχτίδα..
To φεγγάρι θάμπωσε τη νύχτα
